Το προσωπικό «χρωματολόγιο» μάς επιτρέπει να τονίζουμε εμπειρίες. Τα χρώματα συνήθως εναλλάσσονται, από σκούρα σε ανοιχτά και τούμπαλιν. Η Κορίνα νοσεί με καρκίνο· αυτό και μόνο αποτελεί ένα σκούρο σημάδι. Η συγγραφέας όμως δεν θα μείνει σε αυτό, θα επιβάλει ότι ένα άτομο που περνάει μια δύσκολη φάση δεν χάνει τη ζωή του. Έχει στιγμές ανθρώπινες. Παλεύει με καθημερινότητες, όπως την αδυναμία του συζύγου της να επιβληθεί στους γονείς του, νοσταλγεί ταξίδια απραγματοποίητα, γελάει, ζηλεύει, θυμώνει, ξανανιώνει με την ξαδέρφη της. Τα γεγονότα αυτά μας υπενθυμίζουν να μην αφήνουμε τίποτα στην τύχη, αλλά να διεκδικούμε αυτά που επιθυμούμε, διαρκώς.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Μια σειρήνα ηχούσε στ’ αφτιά της δυνατά, αδιάλειπτα, «Πάρε, πάρε, πάρε!» ούρλιαζε η σειρήνα, κι ο θυμός της φούντωσε για τα καλά. Σήκωσε τα χέρια της και τα κατέβασε με δύναμη στα χέρια των έκπληκτων γυναικών. Οι περούκες που κρατούσαν βρέθηκαν στο πάτωμα. Σειρά είχαν οι γυάλινοι πάγκοι μπροστά της. Με μια κίνηση έριξε τις περούκες κι από κει. Άρπαξε ένα από τα μεταλλικά διακοσμητικά ψαλίδια και σωριάστηκε. Το ψαλίδι ανοιγόκλεινε ανεξέλεγκτα σαν στόμα αφηνιασμένοι θηρίου έτοιμου να κατασπαράξει το θήραμά του. Κομμάτια από φουντουκί, κόκκινο, ξανθό, μαύρο, λευκό πετάγονταν σαν σάρκες από τις λεπίδες του στον αέρα και στο πάτωμα. Όταν τελείωσε, όλα γύρω της ήταν ένα τεράστιο κακοφορμισμένο χαλί από τρίχες. Το μισούσε αυτό το χαλί, ήθελε να το κάψει. Τα δάχτυλά της σφίχτηκαν στο μεταλλικό ψαλίδι που κρατούσε. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Σας αρέσει το ντεκόρ του καταστήματος;» είπε μία από τις πωλήτριες βλέποντας την Κορίνα να κρατάει σφιχτά το ψαλίδι. Εκείνη έψαξε για το κακοφορμισμένο χαλί στα πόδια της, αυτό που θα έκαιγε με μεγάλη ευχαρίστηση, μα τίποτα δεν υπήρχε εκεί. Οι περούκες είχαν επιστρέψει στους γυάλινους πάγκους και στα μετέωρα χέρια της ιδιόμορφης παρέας, που τώρα είχε αρχίσει ν’ αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αφού την κοιτούσαν να τρελή. Πέταξε το ψαλίδι στο πάτωμα και διένυσε τρέχοντας τα λιγοστά μέτρα που τη χώριζαν από την έξοδο, χωρίς να κοιτάξει πίσω της.
Κέλλυ Νικολαΐδου, Το χρώμα της ελπίδας, εκδόσεις Πνοή, Αθήνα: 2020, σσ. 73-74.
Βρείτε το εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/το-χρώμα-της-ελπίδας/