Ανέκαθεν θεωρούσα τους ήρωες των βιβλίων φαντάσματα που παρακολουθώ τις ιστορίες τους. Εδώ, το φάντασμα ήμουν εγώ. Εισέβαλα στα σπίτια ανθρώπων· ανθρώπων που κάτι μου θυμίζουν, ανθρώπων καλοβαλμένων, ανθρώπων στιγματισμένων, ανθρώπων πονεμένων. Τα επεισόδια ζωής πλάθονται γύρω από παρελθοντικά, πραγματικά γεγονότα και από αυτά ξεπηδούν «καταγγελίες». Πίσω από κλεισμένες πόρτες, άλλωστε, κατοικούν τέρατα. Άνθρωποι που παλεύουν: για να είναι μαζί, για να χωρίσουν, για την αξιοπρέπειά τους, για τη σεξουαλικότητά τους, για να επιβιώσουν, για να αμυνθούν. Καταστάσεις είκοσι χρόνων που χωράνε τελικά σε αεροστεγή τάπερ ποικίλων μεγεθών, για να μένουν ανεπηρέαστες. Αναμνήσεις που θαρρείς πασχίζουν να μείνουν ζωντανές.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Ο χρόνος εκδικείται τις αναμνήσεις μας. Τις συμπιέζει και τις καταχωνιάζει όλο και πιο βαθιά στις εσοχές της μνήμης. Παλιές φωτογραφίες κιτρινίζουν και θαμπώνουν μέχρι που δεν μπορείς πια να διακρίνεις πρόσωπα. Μέχρι που δεν σε νοιάζει πια να διακρίνεις πρόσωπα. Κι είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά. Όταν δεν ζουν στην καρδιά μας, όταν κανένας δεν τους θυμάται πια. Ο χρόνος εκδικείται.
Έλενα Ακρίτα, Τα τάπερ της Αλίκης, εκδόσεις Διόπτρα, Αθήνα: 2019, σ. 71.
Βρείτε το εδώ: https://www.dioptra.gr/vivlio/elliniki-logotexnia/ta-taper-tis-alikis/