Έστω ότι σου έλεγαν να παραθερίσεις έναν ολόκληρο μήνα και να σημειώνεις σε τετράδιο τις σκέψεις σου για τους ανθρώπους που συναντάς, είτε πραγματικά είτε μέσω βυθίσεων του νου. Τα κείμενα αυτά να βρίθουν αλήθειας, προκλητικότητας, χυδαιότητας, οργής και παθών καθότι προσωπικά. Να νιώθεις ελεύθερος να εκφραστείς χωρίς λογοτεχνικές γιρλάντες και λογοκρισία. Και τώρα όλα αυτά τα κείμενα μοίρασέ τα, να βλέπεις πρόσωπα ξαφνιασμένα από το ξεγύμνωμα των ενοχικών μυαλών που μας φόρεσαν τα κοινωνικά δεσμά. Ίσως από αυτές τις σκοτεινές σκέψεις να ξεπηδήσουν και κάμποσες που κάνουμε όλοι και έτσι μοιάζει σαν να παραθερίζουμε μαζί, απογυμνωμένοι και απελευθερωμένοι.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Ουφ… Αυτό που θέλω να πω είναι πως, με όλα αυτά τα λειτουργικά μου μέρη, μπορώ να γευτώ τις γλυκιές στιγμές της μίας διαδρομής ζωής που έχουμε και να διαχειριστώ μαχητικά κάθε περαστικό πάθος ή δολερή αμαρτία. Όμως, και πάλι! Κάπου, μέσα μου βαθιά -το νιώθω, γαμώτο!- είμαι κι εγώ ένας σακάτης. Στο μυαλό, ναι… καλά το κατάλαβες. Όσο και αν πασχίζω να ζήσω, βαλτώνω μέσα σε συνεχόμενα επίπεδες και άνυδρες μέρες, χωρίς ενθουσιασμούς και κίνητρα για αλλαγή, χωρίς ευκαιρίες για κάτι το διαφορετικό και (αναπόφευκτα) χωρίς ελπίδα να σωθώ. Έρχονται μέρες που νιώθω να είμαι ένα φυτό σε μία γλάστρα που κάποιος φύτεψε εκεί, και εκείνο έχει βαρεθεί το ίδιο του το χώμα, όμως δεν έχει χέρια για να ξεθαφτεί μονάχο του και να πάει παραπέρα - ποιος μπορεί να με βοηθήσει; Το μυαλό μου είναι ένας λαβύρινθος που κάθε του στροφή αποτελεί ένα ματαιωμένο σχέδιο και ένα χάος προσδοκιών - από ποιον; από ποιον έχω τελικά προσδοκίες, αν όχι από μένα; Και τότε, όταν νιώθω τόσο παγιδευμένος, ξανάρχεται ο πόνος. Ένα φυτό νιώθει κι εκείνο πόνο, σωστά. Ένα φυτό, αν το κόψεις θα ματώσει κι εκείνο με τον τρόπο του. Ένα φυτό, όμως, επεκτείνεται σίγουρα προς τα κάτω, γιατί εκεί είναι οι ρίζες του που αναζητούν νερό -ελπίδες, κουράγια, δύναμη-, όμως θα πάει και προς τα πάνω, έξω από το χώμα, θα αναζητήσει ήλιο, αέρα, ουρανό, άρα ακόμα και για το φυτό το παιχνίδι δεν είναι χαμένο - το παιχνίδι δεν είναι ποτέ χαμένο!
Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης, Παραθεριστής, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα: 2020, σσ. 80-81.