Από το «Eγώ» στο «Eμείς» υπάρχει μια απόσταση να διανύσουμε. Είναι φαίνεται η επιθυμία της ποιήτριας να περάσουμε από δοκιμασίες εσωτερικές, διαμάχες ερωτικές, καταστάσεις συμφιλίωσης και πολέμου. Είμαστε, άλλωστε, πάντα σε πόλεμο. Απογυμνωμένοι, φοβισμένοι, έχουμε μια σκληρή πανοπλία για προστασία και μέσα μας είμαστε λέξεις. Ποιήματα αιχμηρά, με φράσεις που σε «καρφώνουν» σε σημεία που πονάς, σαν να σε πολεμούν – ενώ το μόνο που κάνουν, είναι να σου υπενθυμίζουν όλα αυτά που χάνεις και κερδίζεις, το πόσο εφήμερα είναι όλα και οφείλουμε να μαχόμαστε για να τα κρατάμε. Με νύχια και με δόντια.Έχουμε πόλεμο, μην το ξεχνάς. Προφυλάξου.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Οι αθόρυβες μέρες Φέρνουν φριχτούς πολέμους! Ανηλεείς πολέμους! Στο καθρεφτίζον πάτωμα. Με την τηλέοραση ανοιχτή. Με το κουστούμι στην κερμάστρα. Με τα παπούτσια γυαλισμένα. Με τα γυαλιά στο τραπεζάκι. Με ξύλινους δράκους! Με λούτρινα τέρατα! Κακές επιθετικές προθέσεις. Και πείνα.
Λες μετά, μα δεν πιστεύουν, πως γεμίζει το γυμνό σου σώμα αγκάθια και καρφιά, όπλα αυτοσχέδια που πέφτουν στη λήξη της μάχης κι αφήνουν πληγές αιμορραγούσες. Ντύνεσαι και το ρούχο σε πονάει. […]
Ευτυχία Μισύρη, Η Πανοπλία, εκδόσεις Πνοή, Αθήνα: 2020, σ. 16.
Βρείτε το εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/η-πανοπλία/