Όταν μία συγγραφέας επιχειρεί να ερευνήσει έννοιες επίμαχες, που χρησιμοποιούμε ακατάπαυστα - αποδομώντας τες - όπως η «αγάπη», μπορεί από έννοια να την κάνει λέξη, τη λέξη χειροπιαστό ον και να το πλάσει όπως επιθυμεί. Αυτήν την έρευνα ακολούθησα. Ένιωσα, σχεδόν έπιασα την έννοια της αγάπης, αφού χαμογέλασα μαζί της και με λύπησε σαν ένα παλιό παιχνίδι. Διάλογος αφορμάται από εισαγωγικά ποιήματα που η συγγραφέας ορίζει, εξελίσσει και κάποτε τα γκρεμίζει. Η εμπειρία στη χρήση του λόγου, άλλωστε, επιτρέπει τέτοιου είδους συναντήσεις με τον εαυτό. Κάθε ιστορία μια νέα απόπειρα προσέγγισης, που πλησιάζει ή απομακρύνεται, αλλά ποτέ δεν σταματά.
Αγαπημένο απόσπασμα:
[…] Μήπως όμως όλοι δεν κρύβονται πίσω από μιαν αλήθεια; Ο καθένας έχει τη δική του. Μ’ εκείνη φτιάχνει βάραθρα και καταποντίζεται μέσα τους, φτιάχνει ουρανούς και αναλύεται στα νέφη του, και έχει το άλλοθί του. Την ακλόνητη αλήθεια του, που δεν είναι απαραίτητα η ίδια με των άλλων, και τις πιο πολλές φορές είναι αδιάφορη για κείνους.
Γι’ αυτή την αλήθεια πολεμώ κι εγώ. Για τη μία, την αδιάψευστη αλήθεια μου. Εκείνη που σίγουρα είναι αδιάφορη για όλους τους άλλους και για την οποία δεν έμαθα ποτέ να πολεμώ. Για κείνη την αλήθεια που έκλεισα μέσα και δεν την άφησα ποτέ να βγει. Για την αλήθεια που ποτέ δεν ειπώθηκε όσο κι αν μ’ έκαιγε. Για κείνη που δεν ξέρω αν βρω ποτέ το κουράγιο να βροντοφωνάξω.