Είμαστε αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε εμάς και όχι αυτά που διατεινόμαστε. Και αν πάμε να «κλέψουμε» και αντικρίσουμε καθρέφτη, ως αναζήτηση αυτογνωσίας, τότε καταλαβαίνουμε πόσο ζητάμε τη γνώμη τους. Οι επιθυμίες μας, οι φόβοι μας, οι συζητήσεις μας, το χάος μας είναι οι άλλοι. Χωρίς τους άλλους δεν είμαστε τίποτα. Σε αυτές τις ποιητικές δοκιμές, το υποκείμενο τολμά να εξερευνήσει τον εαυτό του μέσω των άλλων και έπειτα αποστασιοποιείται σε κάθε ευκαιρία. Οι άλλοι ξέρουν- δεν ξέρουν σε κρίνουν και αν δεν ξέρεις τον εαυτό σου, τα λόγια μοιάζουν με μαχαίρια σε γυαλί. Αιχμηρά σε αιχμηρή επιφάνεια.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Όλα κρέμονται σε μια κλωστή τώρα. Ρωγμές παντού το σήμερα, Γεμίζει από το χθες. Μυρίζει παράξενα ο αέρας. Δεν ζεις, ούτε πεθαίνεις. Μένεις ακίνητος, βουβός. Πώς θες να συνεχίσεις, εσύ θα το διαλέξεις. Νεκρός ή ζωντανός;