Σαν μπεις σε χώρους που μαρτυρούν αρώματα παραδόσεων, βασιλικό, λιβάνι, καφέ, νοτισμένο χώμα, λουλούδια, στάχτη και μπούρμπερη συναντάς ανθρώπους τρομαχτικά απλούς. Οι ζωές τους «βελονιές» σε έναν καμβά που ράβουν πολλοί. Κανείς μονάχος, όλοι μαζί και συνάμα τόσο μόνοι. Οκτώ ιστορίες με ήρωες διαφορετικούς, αγροίκους και υπάρξεις τρυφερές, που μιλούν τη γλώσσα του τόπου τους και φέρουν κανόνες άγριους καλυμμένους με υφάσματα. Ιστορίες που δεν συναντάς συχνά· σκιαγραφήματα γειτόνων που ζουν μονάχοι, σιωπηλοί και μια μέρα εκρήγνυνται αδιαφορώντας για το γκρέμισμα των τοίχων του δικού σου σπιτικού. Σαν μια αυτοκτονική απόπειρα να ζωντανέψουν, να αποδείξουν ότι τάχα κάποτε υπήρξαν.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Πήρε το ψαλίδι από το συρτάρι και με μια γοργή κίνηση, ανώδυνη σχεδόν κι αθόρυβη, αποδέσμευσε το κορίτσι από την κώμη του που έλαχε να είναι γι’ αυτήν το νήμα της ζωής. Ανάλαφρη, με λίγα μαλλιά όπως όταν γεννήθηκε, πορεύτηκε η κόρη εκεί που όλοι φεύγουνε κι ούτε ένας δεν γυρνά. «Καρδιά μου, σκώτια μου!» φώναξε η μάνα να τη γυρίσει πίσω. Κι ύστερα, χαμηλόφωνα, σαν να μιλούσε πια στον εαυτό της: «Δεν σε χάρηκα, κορίτσι μου, δεν σε χάρηκα». Κι εκεί που η μάνα κέρναγε για τ’ αρραβωνιάσματα, νεκροστόλισε τη νυφούλα της. Η πλεξούδα έμεινε πάνω στο κρεβάτι της κόρης σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Άλλοι που την έβλεπαν της έλεγαν να την πάει στα μνήματα, άλλοι να την πετάξει στη θάλασσα να γίνει ένα με τα κύματα ή να την κλείσει στο μπαούλο μαζί με τα λιγοστά ρούχα της, να μην τη βλέπει να τσιγαρίζεται. Όλους τους άκουγε, αλλά αυτή τη φορά παράκουσε όλων τη γνώμη, έστω και τώρα, έστω και για κάτι τόσο επουσιώδες. Πήρε λοιπόν την πλεξούδα και την κρέμασε στην κουζίνα, εκεί που περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας της. Δίπλα στο παράθυρο, εκεί που θα περίμενες να δεις μια πλεξούδα σκόρδα. Να τη βλέπει να γυαλίζει στο φως κάθε αυγής, να τη χαϊδεύει κάθε φορά που το μαυροπούλι της απώλειας τής τσιμπούσε την καρδιά, να τη φαντάζεται στα κεφαλάκια των εγγονών που δεν αξιώθηκε να δει, μα πιο πολύ ως ισόβια τιμωρία, να της θυμίζει συνεχώς την ευθύνη της.