Έστω ότι έχουμε μία κατεύθυνση για τη ζωή μας παροντικά, ως αποκύημα του παρελθόντος, και μία αντίληψη για το προσεχές μέλλον μέχρι τον θάνατο. Πόσες διαστάσεις του υποκειμένου μπορούν να εντοπιστούν σε συνάρτηση με τους γνωστούς κι αγνώστους κάθε πορείας; Η «εξίσωση» αυτή είναι απλώς μαθηματικής ακρίβειας συναρτήσεις που αντικαταστάθηκαν οι αριθμοί με λέξεις. Άλλες φαντάζουν γνώριμες, άλλες άτοπες, άλλες ατελείς, άλλες απλησίαστες. Έχουν μια αλήθεια οι ποιητικές αυτές δοκιμές που έχουμε κοινή, σαν κειμήλιο φυλαγμένο. Απρόσμενα θυμάσαι τότε που περιχαρής είχες καταφέρει την εξίσωση να λύσεις και το αποτέλεσμά σου ήταν μοναδικό, κατά κανόνα λανθασμένο, παράδοξη τελικά επιτυχία!
Αγαπημένο απόσπασμα:
Κόντρα στον καιρό. Κοντά στη χαριστική βολή. Πάντοτε αναζητούσα τη φυγή. Γύρευα γη και χλεύαζα τον ουρανό. Κλωστή τυλιγμένη η ζωή και πρέπει να κοπεί. Συνώνυμο της σιγής ο θάνατος, στριμωγμένος κι αυτός με τις λέξεις στα προσφυγικά της ποιήσής μου.
Κόντρα στον καιρό. Κοντά στην τελευταία ανάσα. Πάντοτε αναζητούσα κάστρα. Γύρευα βροχή και χλεύαζα τον ήλιο. Κλωστή τυλιγμένη η ζωή και πρέπει να κοπεί. Συνώνυμο της αυταπάρνησής ο θάνατος στριμωγμένος κι αυτός με τα υστερόγραφα στους τελευταίους στίχους των ποιημάτων μου.