Τα χτυπήματα, εκεί που δεν τα περιμένεις, πονάνε περισσότερο. Διηγήματα – μονόλογοι υπαρκτών και ανύπαρκτων ανθρώπων, ταξιδευτών, ονειροπόλων, τρομαγμένων, μετανιωμένων, ερωτευμένων και μη. Πρωταγωνιστικές φιγούρες ενδιαφέρουσες που δεν συναντάς εύκολα, καθώς, ενώ μοιάζουν οικείες είναι εντελώς καινούργιες λογοτεχνικά. Και πέφτουν, σηκώνονται, πεθαίνουν και ανασταίνονται σε συνειδήσεις άλλων χωρίς να παθαίνουν τίποτα. Άνθρωποι άτρωτοι και ευάλωτοι μαζί. Διότι αυτό που ενώνει τις ιστορίες είναι μια αλυσίδα πόνου και αδικίας που θα μπορούσαμε να έχουμε σπάσει εδώ και αιώνες, αλλά, αφού συντηρείται τελικά, οι άνθρωποι μάλλον δεν παθαίνουμε τίποτα. Δυστυχώς. Τουλάχιστον, γεννιούνται απίστευτες ιστορίες να διηγούμαστε στους άλλους, όπως αυτές εδώ. Ευτυχώς.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Άναψα και κόρωσα. Μου ζητούσανε δηλαδή να απαρνηθώ τον αγώνα μου ενάντια στους κατακτητές της πατρίδας μου, που ήτανε δική τους πατρίδα. Μου ζητούσανε να σβήσω μονοκοντυλιά αυτά που πίστευα για σωστά και δίκαια, και που ήτανε για μένα ιερά και όσια. Μου ζητούσανε ν’ απαρνηθώ την ίδια τη φύση τ’ ανθρώπου, γιατι τι είναι, μωρέ, ο άνθρωπος δίχως την ελευτερία του; Σκούληκας που σέρνεται στη γη. Η ελευτερία είναι αυτή που τον κάνει από σκούληκα, μεταξοσκούληκα, και τυλίγεται στο μετάξινο κουκούλι του και μεταμορφώνεται, γίνεται πεταλούδα και βγάνει φτερά και πετά. Μα φαίνεται πως οι πιο πολλοί τα φοβούνται τα φτερά τα παντέρμα, τους ζαλίζουνε τα ύψη, και προτιμούνε να σούρνονται στη γης, στις κοπριές και εις τα χώματα, τόσο τους κόβει. Και όλα αυτά γιατί; Για να μου δώκουνε ένα παλιόχαρτο που θα λέει ποια είμαι; Λες κι έχω ανάγκη τα χαρτιά τους να μου πούνε ποια είμαι, λες και δεν το λένε οι πράξεις μου και όλη η ζωή μου!
Χρυσούλα Διπλάρη, Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα, εκδόσεις Πνοή, Αθήνα: 2020, σσ. 64-65.
Βρείτε το εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/ευτυχώς-που-δεν-πάθαμε-τίποτα/