Υπάρχουν φορές που, λίγο πριν κοιμηθούμε, περνάνε πρόσωπα, στιγμές, αφηγήσεις, τραύματα, φόβοι και ηδονές μπροστά από τα μάτια μας σαν σκιές. Οι σκιές δεν έχουν δεσμούς, ενώνονται με το σκοτάδι και γεννούν νέες καταστάσεις. Αυτό βιώνει ο ήρωας του βιβλίου, αυτό συντάραξε κι εμένα. Δέκα επεισόδια ζωής που ανάμεσά τους ξεπηδούν στίχοι, για να κάνουν τον αναγνώστη να «αποπροσανατολιστεί» από αυτό που μόλις βίωσε, μέχρι την επόμενη εμπειρία. Το μυαλό του Οδυσσέα βρίσκει και χάνει τη σύνδεση πολλών πλοκών, όπως συμβαίνει στη ζωή για όλους μας. Ένας άνθρωπος που κερδίζει και χάνει, άθελά του. Για πράξεις ελεύθερες, όπως πρέπει.
Αγαπημένο απόσπασμα:
[…] Πράσινο – κόκκινο, πράσινο – κόκκινο. Ποτέ δεν δίνω σημασία στο πορτοκαλί. Είναι που πάντα μου έφερνε βίαια η αγάπη το «ξεκίνα» και «σταμάτα» της. Αστείο που κάνω εικόνα τα φανάρια και τους δρόμους. Κι όμως, σκέφτομαι πάντα πως κι ο έρωτας ένας μεγάλος δρόμος είναι. Κάποιος μας σταματάει για να περάσει ο διαβάτης. Ύστερα ανάβει πράσινο και πάμε παρακάτω. Και στο επόμενο φανάρι, το ίδιο σκηνικό. Πράσινο – κόκκινο, πράσινο – κόκκινο. Λίγες φορές μονάχα, κάποιος μας επιλέγει για τη μεταφορά του. Εκείνος κάνει ένα νόημα, εμείς ανοίγουμε το παράθυρο, ρωτάμε τον προορισμό κι αν μας βολεύει, του δίνουμε συνεπιβάτη. Πράσινο – κόκκινο, πράσινο – κόκκινο. Κι αν το ταξίδι είναι σύντομο, χρεώνουμε λίγο τη διαδρομή. Κι αν το ταξίδι είναι μακρύ, ζητάμε πολλά· κάποτε αρνούμαστε να δώσουμε και ρέστα. Πράσινο – κόκκινο, πράσινο – κόκκινο… […]
Χάρης Βασιλάκος, Εκεί που πετάει ο νους, εκδόσεις Πνοή, Αθήνα: 2017, σσ. 43-44.
Βρείτε το εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/εκεί-που-πετάει-ο-νους/