Η ζωή μοιράζει χαστούκια. Το πρώτο δυνατό το εισπράττουμε μετά τις σπουδές, στην αναζήτηση μιας ζωής ιδανικά διαφοροποιημένης προς το καλύτερο, μακριά από τα γνώριμα. Ο Γιάννης επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε και αντιλαμβάνεται ότι το προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον όχι απλώς δεν τον «σηκώνει», αλλά τελικά το φέρει και ο ίδιος. Μία τοξική σχέση, μεθύσια, σεξ και βία το επιβεβαιώνουν· καθρέφτισμα στον αναγνώστη μιας επανάστασης που έκανε ή που ήθελε να κάνει αλλά δεν τόλμησε. Διότι η επανάσταση απαιτεί γροθιά στο συμβατικό, όχι εξ αποστάσεως κριτική. Στις σελίδες αυτές φωλιάζει ένας κόσμος αφιλτράριστος, σαν ξύπνημα από άσχημο μεθύσι.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Το επόμενο μεσημέρι σηκώθηκα όπως συνήθως. Το κεφάλι μου πονούσε και ορκιζόμουν στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπιώ τόσο. Πάντα ίδια υπόσχεση. Έφαγα πρωινό και κάθισα στο μπαλκόνι, με μια κούπα ζεστό καφέ, στη μέση του καλοκαιριού. Έμεινα εκεί και κοίταζα τους περαστικούς. Μου άρεσε να τους κοιτάζω να πηγαίνουν στον προορισμό τους, μέσα στη ζέστη. Ποτέ δεν ήθελα να ξυπνάω νωρίς. Το σώμα μου δεν ένιωθε σωστά. Όταν το σώμα δεν νιώθει σωστά, τότε, απλώς δεν το κάνεις. Δεν επινοείς έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, με σκληρή δουλειά από τα χαράματα, για όλους όσους δεν ήταν αρκετά τυχεροί να έχουν γεννηθεί από πλούσια αρχίδια. Ολόκληρη η κοινωνία ήταν ένα λάθος, ένα αστείο που είχε παρατραβήξει. Άνθρωποι δούλευαν για άλλους ανθρώπους απλώς για να επιβιώσουν, ενώ οι άλλοι άνθρωποι μάζευαν άπληστα όλο και περισσότερο πλούτο για να κάθονται πάνω του, με τους χοντρούς, σπυριάρικους κώλους τους. Η ζωή είναι ένα αστείο.
Σωτήρης Παπασκουλής, Δυο ποτά και μια φθηνή ατάκα, εκδόσεις Πνοή, Αθήνα: 2019, σσ. 142-143.
Βρείτε το εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/δυό-ποτά-και-μια-φτηνή-ατάκα/