Η ποίηση δεν είναι απλώς λέξεις τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη πλάθοντας κρυφά νοήματα. Η ποίηση είναι μια προσπάθεια ενδοσκόπησης. Μια μικρή απόπειρα ανακάλυψης του εαυτού, που κάποτε τον φροντίζουμε, κάποτε τον τιμωρούμε. Ο εαυτός στη συλλογή αυτή παίρνει σάρκα και οστά, η ποιήτρια συνομιλεί μαζί του ή με κάποιον άλλον που κάπως του μοιάζει, που κάπως μοιάζει και σε δικό μας οικείο πρόσωπο. Ποιήματα με υλικά από τον ψυχισμό προσπέφτουν με δύναμη στα βράχια της συνείδησης, σαν κύματα μαινόμενα κάμποσα καλοκαίρια πριν. Ποιήματα ως επιθυμίες ζωντανές που σφίγγουμε σαν φυλακτό στην παλάμη μας, μέχρι να μας ματώσει.
Αγαπημένο απόσπασμα:
Πάνω σε κίτρινο χαρτί, ξεθωριασμένο απ’ τον χρόνο, Δυο πένες έγραφαν σε διαφορετικές γραμμές. Η μία είχε χρώμα μπλε, σα να ζωγράφιζε τα κύματα της θάλασσας, η άλλη ένα απαλό μωβ, ίσα που φαινότανε, πενθούσε ξεχασμένους έρωτες. Είχαν κάτι κοινό, ίσως δυο τρεις σταγόνες απ’ το ίδιο γαλάζιο.
Η μπλε πένα έτρεχε πάνω στις γραμμές, έγραφε ασταμάτητα, το χρώμα γινότανε πιο έντονο κάθε φορά. Η άλλη σταματούσε στα σημεία στίξης, κι ακούραστη παρέμενε εκεί, σε ένα κόμμα.