Γνωρίζουμε ανθρώπους. Αυτή είναι μια, εκ των πραγμάτων, φυσική διαδικασία ανάμεσα σε όντα συναισθανόμενα. Το πού θα φτάσουν αυτές οι γνωριμίες παραμένει άγνωστο. Εδώ το ποιητικό υποκείμενο μοιάζει να ταξιδεύει σε εμπειρίες που μπορεί να ξεκινάνε από μια ανάμνηση, ένα τυχαίο αντικείμενο ή ένα πρόσωπο που κάτι θυμίζει σε συλλογικό επίπεδο. Δεν μένει, ωστόσο, σε μυστικές στιγμές, παρατηρεί τον κόσμο ως έχει, ωμό. Αναδύονται μυρωδιές, ήχοι ξεπηδούν από γέλια σε καφενεία ή συγκρούεσαι με σιωπές προσφύγων στην Αχαρνών. Κρύβει μέσα της την αξία του μικρόκοσμου αυτή η συλλογή, που ανάλογα με τα μάτια που τον κοιτούν, τον κάνουν μέγα. Αγαπημένο απόσπασμα:
Αντίκρυ στέκανε οι οδοντόβουρτσές μας η μια μπλε η άλλη πράσινη η μια πιο φθαρμένη η άλλη ολοκαίνουργια στη συνέχεια χαθήκαμε μα ξέμεινε εκείνη στο ποτήρι ήθελα μαζί της να βουρτσίσω του μπάνιου τα πλακάκια ήθελα στα σκουπίδια τη δική μου στο στόμα τη δική σου δεν ξέρω γιατί την κρατώ ακόμα δεν ξέρω στον καθρέφτη άσπρες πιτσιλιές ποιος άφησε και για ποιον ανοίγω θερμοσίφωνο. Νικόλας Κουτσοδόντης, Χαλκομανία, εκδόσεις Εντύποις, Αθήνα: 2017, σ. 39